Δεν την είχα συναντήσει πολλές φορές κι αυτές ήταν μέσα σε δυο-τρία χρόνια θαρρώ, όταν ήμουν σε προσχολική ηλικία.
Ακόμα και σήμερα, δυσκολεύομαι να κατανοήσω πώς κατάφερε να στιγματίσει τόσο έντονα τις πρώτες μου μνήμες και να χρυσοκεντήσει το βελούδο της παιδικής μου ψυχής!
Αργότερα, μεγαλώνοντας, ρωτούσα τους γονείς μου για εκείνη, σπρωγμένη από μιαν απροσδιόριστη νοσταλγία και ανάλαφρη θλίψη για την απουσία της από το συγγενικό μου περιβάλλον.
"Χώρισαν, αγάπη μου και τώρα μένει με τους γονείς της".
Αυτό ήταν αρκετό για ένα δεκάχρονο παιδί και το μόνο που του απέμενε να κάνει όποτε τη σκεφτόταν, ήταν ν'ανοίγει τα οικογενειακά άλμπουμ και να ανατρέχει στις λίγες φωτογραφίες της. Τα μαγικά εκείνα χαλιά, που το ταξίδευαν στις λιγοστές στιγμές που είχε "αποθηκεύσει" από εκείνην.
Αυτές και τα βιβλία που δώριζε στ'αδέλφια μου και σε μένα: "Μικρές Κυρίες" και "Μικροί Κύριοι" της Louisa-May Alcott, "Τα τέκνα του Πλοιάρχου Γκραν" και "Ο Γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες" του Ιουλίου Βερν, "Ο Μικρός Πρίγκηπας" του Antoine de Saint Exupéry, "Ο Ασπρούλης" του René Guillot, "Η Μικρή Πριγκίπισσα" της F. H. Burnett, "Τα Ωραιότερα Παιδικά Παραμύθια" του Oscar Wilde, "Τζέην Έηρ" της Charlotte Bronte, "Όλιβερ Τουίστ" του Charles Dickens, "Οι περιπέτειες του Τομ Σόγερ" και "Οι περιπέτειες του Χάκλμπερι Φιν" του Mark Twain...
Ταξίδια ασύγκριτα για ένα παιδί που πρόσφατα είχε μάθει να διαβάζει.
Και τα ξαναδιάβαζα και αργότερα, καθώς ο νους και ο χαρακτήρας διαπλάθονταν μέχρι τα ανήσυχα χρόνια της εφηβείας!
Έτσι την κράτησα μέσα μου για χρόνια!
Οι πληροφορίες που αποσπούσα από τη μητέρα μου, κατά καιρούς, μου έδωσαν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για την Ηρώ και δικαίωσαν κατά κάποιον τρόπο τα ενστικτώδη συναισθήματα που μου είχαν προκαλέσει οι λίγες συναντήσεις μας.
Ιστορικός-Αρχαιολόγος, με εξαίρετη μουσική παιδεία, πανέμορφη, αριστοκρατική και γλυκομίλητη καθώς ήταν, πώς να μην την ερωτευτεί εκείνος; Ανήσυχο πνεύμα, βαθειά καλλιτεχνικό και με πάμπολλες ευαισθησίες κι ο ίδιος, την προσέγγισε και περπάτησε μαζί της τα παραδείσια μονοπάτια της αγάπης!
Πάντοτε, όμως, σε κάθε ωραιότητα υπάρχει κι ένα μελανό σημείο...
Σαν εξισορρόπηση δυνάμεων ή σαν κάποια θεϊκή παρέμβαση ώστε να μην επιτευχθεί η τελειότητα και να συνεχίσει ο άνθρωπος ν'αγωνίζεται για αυτήν...
Μεγάλη πια έμαθα, πώς η Ηρώ έπασχε από κάποια μορφή σχιζοφρένειας. Εκείνος το γνώριζε και παρ'όλο που δεν θα αποκτούσε ποτέ παιδιά μαζί της, την παντρεύτηκε!
Ο έρωτας σε κάνει να υποτάσσεσαι στις επιταγές του, αδιαπραγμάτευτα και άνευ όρων, για όσες στιγμές, ώρες ή μέρες ευτυχίας βιώνεις και προσδοκείς να εισπράξεις και στο μέλλον!
Έτσι, έγινε μέλος του ευρύτερου οικογενειακού μας περίγυρου, ποτίζοντάς τον με μια γλύκα εκθαμβωτική, όλο φως μέσα από το πλατύ της χαμόγελο, τη θελκτική καλωσύνη της και τη μελιστάλαχτη, γαλήνια ομορφιά της!
Στο σπιτικό τους η ατμόσφαιρα απέπνεε μια ζεστή, ελκυστική αύρα που σε γαλήνευε με το που έκλεινες την πόρτα πίσω σου. Λες και εισερχόσουν σε μια διαφορετική διάσταση στο χωροχρόνο! Η καλόγουστη διακόσμηση
δεν διέθετε ούτε ίχνος υπερβολής και είχε πάρα πολύ έντονο το καλλιτεχνικό και πολιτιστικό στοιχείο.
Εκεί τα παιδικά μου μάτια χάθηκαν στους χρωματικούς συνδυασμούς μέσα από τη μικρή οπή ενός καλειδοσκοπίου.
Εκεί πρωτοείδα δύο δερμάτινα κοκκινόμαυρα πουφ με χρυσαφί αιγυπτιακές παραστάσεις που έδεναν ιδανικά με το χώρο και το ξύλινο δάπεδο.
Εκεί πρωτοάγγιξα φλογέρα, κιθάρα, πιάνο, μια τρυφερή παρέα που με καλούσε να συγχρωτιστώ και να πειραματιστώ μαζί της...
Κάποτε, μου έλεγε η μαμά μου, σε μια εκδρομή τους, σε κάποιο χωριό, το ζευγάρι είχε συναντήσει μερικά παιδάκια που έπαιζαν ξυπόλητα, σ'ένα χωματόδρομο. Έπιασαν κουβέντα μαζί τους και η Ηρώ έκοψε μερικά στάχυα από το παρακείμενο χωράφι και πήρε μέτρα από τις μικρές πατουσίτσες.
Φεύγοντας, τους είπε να ξαναέρθουν εκεί την επόμενη Κυριακή. Πήρε παπουτσάκια για όλα τους και τους τα πήγε...
Λίγα χρόνια κράτησε ο γάμος τους!
Η πάθησή της υποτροπίασε με άσχημες κρίσεις και η συμβίωση κατέστη αδύνατη...
Εκείνη δέχτηκε περίθαλψη και επέστρεψε στους γονείς της.
Εκείνος έφυγε στο εξωτερικό και δεν επέστρεψε...
Η Ηρώ υπέστη ακόμη ένα πλήγμα, όχι πολλά χρόνια αργότερα, όταν η μητέρα της ξεψύχησε στην αγκαλιά της, μετά από ένα ατύχημα μέσα στο σπίτι.
Ίσως αυτό το σοκ να αποτέλεσε και τη χαριστική βολή που την οδήγησε λίγο αργότερα να δώσει οριστικό τέλος στη ζωή της με μια μοιραία βουτιά απόγνωσης από το μπαλκόνι της πολυκατοικίας...
Μια βουτιά στο κενό, για όλα τα κενά του ταλαιπωρημένου της νου!
Μια επίθεση με αυτοθυσία για να καταφέρει ένα τελειωτικό χτύπημα στην αδικία της ζωής της, προσβλέποντας στην οριστική προσωπική της λύτρωση.
Μια στρατηγική κίνηση επίθεσης στις διαλείψεις του μυαλού, στις κρίσεις που της στερούσαν την αίσθηση του χρόνου, όσων αγαπούσε και έχανε τον ίδιο της τον εαυτό!
Βούτηξε μακριά από τις τρικυμισμένες σκέψεις, τα δαιδαλώδη συναισθήματα και τις απέραντες θλίψεις που την πλημμύριζαν σαν συνερχόταν...
Μια βουτιά-κίνηση βαθύτατης απελπισίας, ένα διάβημα νενοημένο και θαρρείς γεμάτο ανυπομονησία, με στόχο να δραπετεύσει και να αναπαυτεί στην ανυπαρξία των βασάνων που ταλανίζουν τα ανθρώπινα...
Για εμένα, παραμένει μια γλυκύτατη, πανέμορφη φιγούρα των πρώτων παιδικών μου χρόνων που κέρδισε μια πολύ ζεστή γωνιά στα μύχια της καρδιάς μου και θα υπάρχει για όσο ζω!
Μπορεί σ'αυτό το "παραμύθι" να μην "έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα", αλλά εκεί ψηλά στον αστροφώτιστο ουρανό των νυχτερινών μου εξοχικών διαδρομών, ξέρω ότι υπάρχει ένας άγγελος που μου χαμογελά, από κάποιο αστέρι και το κάνει να λαμπυρίζει και να ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα.
Είναι η Ηρώ, που με ανέβαζε στο σκαμπώ του πιάνου, τοποθετούσε τα μικρά μου δαχτυλάκια στα λευκά πλήκτρα και μου μάθαινε τις πρώτες νότες:
"Ντο-ντο-ρε-ρε-μι-μι-ρε-ρε
Ντο-ντο-ρε-ρε
μι - ρε - ντο"...
Μίνα Βαμβάκου
